Tomek Katrušák

Trzeba mi wielkiej wody
tej dobrej i tej złej,
Na wszystkie moje pogody
niepogody duszy mej.

Trzeba mi wielkiej drogi
wśród wiecznie młodych bzów,
Na wszystkie moje złe bogi
niebogi z moich snów,

Drogi białosrebrzystej
dróżki nieuroczystej,
Piachów siebie niepewnych
i ptasich rozmów śpiewnych.

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
I gdzie muzyka gra, muzyka gra

Nie daj mi Boże, broń Boże skosztować
tak zwanej życiowej mądrości
Dopóki życie trwa, póki życie trwa

A.Osiecka

Moje szczęście często przychodzi znienacka. Naprzykład idę po ulicy, i naraz ogarnia mnie fala niewyobrażalnego szczęścia. Cieszę się po prostu z tego, że żyję w cywilizowanym świecie i jest mi odlotowo. Niekiedy nawet nie wierzę, że z takich rzeczy można się cieszyć. Tak przejawia się u mnie to najszczersze szczęście, takie które jest ciągle w podświadomości i nie ulega zniekształceniom.

Dalszym objawem szczęścia, jest tzw. „ krótkotrwałe szczęście“, którego człowiek doznaje, będąc na imprezie z przyjaciółmi lub znajomymi. Coś takiego niestety szybko mija, bo przychodzą nowsze, wyraźniejsze „fale szczęścia“, które są po czasie znów wymieniane za nowsze i nowsze.

Zależy też na tym, czy człowiek patrzy na świat pozytywnie czy negatywnie. Wytłumaczę to następująco: „Siedzi chłopak w pubie. Przed nim stoi piwo. On go widzi półpuste, ale kolega siedzący obok niego, go widzi półpełne. Nieważne jak jest. Wiemy tylko, że mamy przed sobą pewną ilość piwa i zależy tylko od nas czy widzimy go półpełne, czy półpuste .“
Ja osobiście (od pewnego czasu) staram się patrzeć na świat przez „półpełne piwo.“

Niekiedy nawet sobie nie uświadamiamy, że jesteśmy szczęśliwi. Poznajemy to aż po fakcie, kiedy ktoś zachoruje lub odjedzie od nas na dluższy okres czasu.

Kiedy ja osobiście jestem szczęśliwy?
Prawie stale, bo kiedy sie już smucę,to to bywa na szczęście tylko „krótkotrwały smutek “.

Tomasz Katrušák , klasa IC, czerwiec 2006

Życie jest jak pudełko czekoladek

- nigdy nie wiesz, co ci się trafi.

T.Hanks w filmie "Forrest Gump"

DLACZEGO

słowa: Wojtek Kadłubiec

muzyka: Dominik Mendrek

Jego ulubiona muzyka

O Tomku / Marcinek

Dla Tomka/ Marcinek/ listopad 2008

Fotografia: Tomek

Glos Ludu /marzec 2009

Anioł na cmentarzu w Wilnie. Prawieże przemówił … (lipiec 2010)
(rzeźba na grobie młodziutkiej 24-letniej Izy Salmonowiczówny..)

Dzięki Ci Panie

W piątą rocznicę, 18 marca 2012

Można odejść na zawsze, by stale być blisko.

ks. Jan Twardowski

Impresja pięciu lat

Dominik Mendrek, marzec 2012

Vzpomínka od Táty

Na jedné odlehlé farmě žil farmář se svým synem. Zbyli z rodiny sami a oba tvrdě pracovali, pomáhalo jim jen několik najatých dělníků. Otec se kromě toho zajímal o umění, sbíral obrazy a k lásce k umění vedl i svého syna. Postupem času vytvořil velmi vzácnou sbírku.

V té zemi však vypukla válka a syn musel narukovat. Za nějakou dobu dostal otec zprávu, že syn padl. Těsně před Vánocemi zabušil někdo na dveře farmy. Otec se podivil, kdo se tam tak daleko od lidí a v takovém nečase bere, a šel otevřít. U dveří stál mladík, cosi držel v ruce a představil se.

„Byl jsem s vaším synem ve válce a vděčím mu za život. Byl jsem raněn a zůstal ležet na bojišti, on pro mě přišel a odnesl do bezpečí, sám však přitom zahynul. Je mi to líto, a protože jsem slyšel, že máte rád obrazy, dovolil jsem si přinést vám tohle, ale není to žádné umělecké dílo.“

Mladý muž vybalil obrázek, na kterém byl namalovaný farmářův syn. Otec byl velmi dojatý, poděkoval, a přestože to byl obyčejný, neumělý obrázek, pověsil si ho na čestné místo nad krbem. Strávil Vánoce o samotě a záhy zemřel.

Po jeho smrti byla vyhlášena dražba jeho sbírky. Sjeli se obchodníci a sběratelé zdaleka a těšili se na dobré úlovky. Jako první byl dražen obrázek syna, ale nikdo o něj nejevil zájem, obchodníci byli netrpěliví a už se třásli na pořádné obrazy. Licitátor však trval na tom, že nejdříve se musí prodat tento obrázek, a stanovil vyvolávací cenu sto dolarů. Stále neměl nikdo zájem a nevole v sále stoupala.

Konečně se zezadu ozval jeden z dělníků, kteří pracovali u otce na farmě: „Já bych si ten obraz koupil, ale nemám víc než dvacet dolarů.“

„Dá někdo víc? Nikdo se nehlásí, takže obraz je váš. A tím aukce skončila.“

„Co to povídáte?“ ozval se křik ze sálu. „Teď to teprve může začít.“

„Opravdu, je konec,“ odpověděl licitátor. „V závěti se píše, že ten, kdo si koupí obrázek syna, získává s ním i celou sbírku.“

(z homilie, leden 2013)